உயர்வு தாழ்வுஎங்கே வந்தது?- தினமலர்

வேதம், சாஸ்திரம் போன்றவற்றில் வல்லுநிரான சேசாத்திரிநாத சாஸ்திரிகள் :நாற்பத்தியொரு நாட்கள் விரதம் இருந்துசபரிமலை யாத்திரை மேற்கொள்ள வேண்டும். மாதவிடாய் காலத்தில் உடல் உபாதையால் மன ஒருமையோடு இறைவனை சிந்திக்க கடியாது. இந்த நலையில் விரதக்குறையோடு அய்யப்பனை பெண்கள் தரிசிக்கக்கூடாது என்பது அந்த கோவிலின் நயதி.

சாதாரணமாக ஓர் இடத்துக்கு சென்றால் அங்கே உள்ள நியதி யை கடைப்பிடிப்பது தானே நியாயமாக இருக்கும்? பணிபுரியும் இடத்தில் இன்ன சீருடை என்றால் அதைக் கடைப் பிடிக்கிறோம். "நான் தானே வேலை பார்க்கிறேன், சீருடையா வேலை பார்க்கிறது' என்று கேட்க முடியுமா? அந்த வேலைக்குப் போவதை வேண்டுமானால் தவிர்க்கலாம். இங்கே மட்டும் கேள்வி ஏன்?

பெண்களை மிகவும் உயர்வான இடத்தில் வைப்பது பாரத கலாசாரம். தாய்நாடு இது. உயிர் கொடுக்கும் நிதிகள் பெண்கள். "மாத்ரு தேவோ பவ' என்று பெண்ணை முதலில் வணங்கும் கண்ணியம் கொண்டவர்கள் நாம். அம்பாள் புராணத் தில் அசுரர்களை அழிக்கப் புறப்படும் அம்பாளின் படையில் அனைவரும் பெண்கள். "எங்களைக் காப்பாற்று' என்று அவள் காலில் விழுந்தவர்கள் ஆண்கள். உயர்வு & தாழ்வு எங்கே வந்தது?
இருட்டினால் பெண் தனியே போகக் கூடாது; ஓர் ஆண் துணையோடு போக வேண்டும் என்றால், அவன் உளவாளி என்று அல்ல... மெய்க்காப் பாளன் என்கிற கோணத்தில் பார்க்க வேண்டும்.

நம் அன்றாட வாழ்வில் அற்ப காரியங்களிலேயே ஏராளமான பாகுபாடுகளை வைத்திருக்கிறோம். இஞ்சினியர் ஊசி போட்டால் அவரை சும்மா விட மாட்டோ ம். வக்கீல் பாலம் கட்ட கடியாது. இப்படி பாகுபாடு இருக்கிறது. இதில் உயர்வு தாழ்வு எங்கே வந்தது?
என்ன லாஜிக்கு? என்ன லாஜிக்கு?

கோவில்களில் கருவறை, முதல் பிரகாரம், இரண்டாம், உன்றாம் பிரகாரம் என்றெல் லாம் உண்டு. யார் எந்த காலத்தில் "எங்கே இருந்து" சுவாமியைப் பார்க்கலாம் என்றெல்லாம் விதித்து வைத்திருக்கின்றனர். அப்படி ஒன்று தான் சபரிமலை கோவிலுக்குப் பெண்கள் வரக் கூடாது என்பதும்.
பூனைக்குட்டி வெளியில் வந்துட்டது.

பெண்கள் வழிபட எத்தனை யோ கோவில்கள் இருக்கின்றன. ஏன், கேரளத்தில் பல கோவில்
களில் பூஜை செய்பவர்களாக பெண்கள் இருக்கின்றனர். இவர்களுக்கு இந்தக் காரியத்தை செய்ய அசாதாரணமான தகுதி இருப்பதாக அந்தக்கோவில்கள் நனைக்கின்றன. அங்கே போய், சமத்துவம் பேசி "ஆணை அர்ச்சகராக்கு' என்று சொல்வது புத்திசாலித்தனமா?